Gjuha shqipe, si stoli e lashtë,
rritet në zemrat tona pa zhurmë, pa zë,
si një fllad që prek malet e gurta,
si një dritë që s’vdes kurrë, por rron në ne.
Ajo zbret nga shekujt e moçëm,
nga këngët që nënat kënduan dikur,
nga duart e vjetra që shkruan histori,
nga zemrat që folën me shpirt të purë.
Në çdo fjalë ka një rrahje zemre,
në çdo tingull ka një hap të kombit,
në çdo varg ruhet kujtesa jonë,
si një flakë e qetë që s’e shuan dot askush mbi botë.
Gjuha jonë është strehë e shpirtit,
është urë që lidh brezat tok,
është thesar i çmuar në duart tona,
që duhet ruajtur me dashuri e me zot.
Ajo i mëson fëmijët të ëndërrojnë,
i ngre të rriturit drejt dritës së dijes,
i jep poetëve fjalë për të shkruar,
i jep luftëtarëve zë për trimërinë.
Prandaj le ta flasim me krenari,
ta shkruajmë me përkushtim e kujdes,
se gjuha shqipe është identiteti ynë,
rrënjë e thellë që kurrë s’na humbet.
Le të jetë fjala shqipe bekim,
si një lutje që na mbledh të gjithëve bashkë,
si një flamur që valon në zemra,
si një dritare që hapet drejt së ardhmes pa frikë.
Gjuha jonë — krenaria jonë.
Ta ruajmë, ta nderojmë, ta duam përjetë
