Robi plaket kur don vet,
kur s’ka kë të mbajë për dore,
kur netët i kalon vetëm
me kujtime që i digjen nën lëkurë.
Por kur vjen ti…
edhe era merr aromën tënde,
fjalët bëhen më të buta,
nata bëhet dritë
dhe çdo hap merr kuptim tjetër.
Plaket njeriu kur i fiken
ëndrrat në heshtje, pa zë,
por kur prek faqen tënde me duar
ndjen sikur koha ndalet—
sikur s’ka vit që mund ta prekë.
Kur buzët e tua thonë emrin tim,
çdo rrudhë kthehet në kujtim të bukur.
Edhe lodhja tretet,
edhe frika ikën,
edhe bota duket më e lehtë.
Robi plaket kur don vet,
por pranë teje…
ai bëhet i përjetshëm.
Bëhet më i ri se dje,
më i gjallë se nesër,
më i gjallë se kurrë
