E KAM ZILI
Kur gjethet e vjeshtës shkëputen,
rrëzohen prej kërcejve në zbrazëti.
Seç më kap një dhimje kraharorit,
Kthyer në melankoli.
Lakuriqësisë së pemëve vjeshtake,
Qiell i kaltër sheh sytë e tu.
Dhemb e dhemb mungesa jote,
Si kocka çan në lagështi.
Rraskapitur sillet mendimi,
erë, apo stuhi.
Shkrirë me të florinjtën e
flokëve, nënë varsen smerald.
Oh, e kam zili mendimin.
Erën, kur të prek ty.
