NË PIKËPYETJE MOTESH
( Datëlindja e gjashtëdhjetë e dytë )
Gjashtëdhjetë e dy sot rrumbullak ,
Po nga mendja as njëzet e pesë .
Nuk e di , a jam i ri , apo jam plak ,
Malua ngjitet a poshtë do zbresë ?
Edhe sikur njëqind të tjerë të rroj ,
Mua prap do më duken shumë pak ,
Por vetëm një gjë lus dhe dëshiroj ,
Nga mendja mos u ndjefsha plak !
S’jam i gëzuar që arrita këtë moshë ,
Shpesh në udhë më thonë : “xhaxha”
Më duket se më flasin për lëmoshë ,
Sikur bari për MaliqTorrën “u tha !”
Po u them se Malo Torra nuk plaket .
Se nga mendja mbetur njëzet vjeçar .
Paçka se nga trupi çdo ditë mpaket ,
Po shpirtit ndizet e përvëlohet zjarr !
PSHEHRËTIMË SHPIRTI
Po ç’i dua fjalët ,
Ç’i dua premtimet ,
Se deti pa valët ,
Ku t’i tretë vlimet ?
Si harrove vallë ,
Kujto ç’më ke thënë ?
Vasha po dha fjalë ,
Fjalën s’e ka ngrënë .
Nuk e sheh sa vuaj ,
Plakur edhe thinjur ,
Etjen ku ta shuaj ?
Mbeta i panginjur !
Më kalon përbri ,
Ah , moj nure madhe ,
Që nuk jam i ri ,
Po një plak me halle !
Dhe në more vesh ,
Që s’do jem i gjallë ,
Vallë si do flesh ,
Që s’më the një fjalë ?!
Unë dot s’të thashë ,
Po pse s’më the tinë !
Sytë te ty i lashë .
Shpirtit pshehrëtimë .
KOHË TË GRISURA
( Elegjia e braktisjes )
Këtu meket , fryma , zëri .
Shpirti shfryn pshehrëtimë .
Shkretë pragu dhe oborri .
Çatia s’e mban më shinë .
Kalbur dhe rënkojnë trarët .
Hulluveqka * ngritur folenë . ( kukuvajka )
Gurët nuk e mbajnë të qarët .
Djepja s’tund fëmijë të flenë .
Në Shullë harruar varret .
Dridhen kockat , s’gjejnë rehat .
Oxhakëve janë shuar zjarret .
Mjegull zie rënë mbi fshat .
O kukuu , o mallkim Zoti ,
Ç’është kjo kohë grisur mbetur ?!
Tharë syri , s’del më loti .
Kudo vaje , qajnë të vdekur !
