Mērgimtari
Kam qarë sa vet jeta ime.
Jam fshehur skutave,duke rênkuar me dhembje malli në kèrkim të dashurisë sate,
sa andej e këtej .
Kam kërkuar oborrin e shtēpisë,
për ta shijuar një pikë rreze dielli në kujtim të fëmijërisë.
Më kanë munguar, ato rrugica, që tashmë kanê ndryshuar…
E ato pamje ku unë mbahesha fortë për dorën tënde, duke e ngritur shpeshherë shikimin
nē kërkim të pranisë sate.
Kam prekur vijëzat e fytyrēs,
ku lotët lanê gjurmë e tyre.
Herë -herë shpalosja faqet e historisë për të ngarendur nē gjetjen e pamjeve mahnitëse të vendlindjes, që të marrë pak frymë lirshëm.
Me lotê kam shuar mallin për zërin tënd, që më zgjonte me mëngjeset e pranverës beharore dhe qëndrimin tim rrëzëmali në soditjen e fluturimit për të të bukrèn shqiponjë.
Kam kërkuar të përmbushem me ty,duke e zhveshur natën e zhytur terrinë,ku lypsari i strukur lutet për zbardhjen e ditës së re.
Kam dashur qē familja ime
të jetoj dhe qëndroj në atdheun tim!
E çka s’kam kërkuar por jo të më thrasin Mërgimtar në vendin tim.
……………………………………………………..
Eja
Më merr me vete aty ku të parët tanë,
shtruan sofrën me ëmbëlsi e dashuri,
me respekt e bujari,aty ku u lidh fjalë e besë burri, ku u nis farë e fisit tim.
Dua të kalëroj nëpër ato fusha e male ,
të thëpisura me shkëmbinjë.
Mbi gurët e kështjellave ku shqipet fluturojnë, në mbykëqyrjen e atdheut dhe Flamurit që valon.
Burimin e Drinit dua ta shijoj pak,të ndalem tek Vjosa kam një çikë merak .
Te Gryka e Këlcyrës me burimin e Uji të Zi,
të sodis fenomenin e përzirjes së ujrave,
ku ruhen kaltërsitë..
Po te Shkumbini ah, seç lum i rrallë!
Aty ke Valbona ndalem të heç mall!
Luginës së Bunēs do të marrë udhën sërish,
në përshkrim të gjithësisë ku rrinë veç Perënditë .
Tash do të kthehem në një pjesë,
me rreze e shkëlqim,
në Nerodimēn e bukur,
me bjeshkë plot gjelbërim .
Zemrën e saj e pasuron një veçanti.
Ndarja e lumit që bën mrekulli
me rrjedhën e tij në Detin Egje dhe tē Zi.
Më mbaj fortë për dore dua të pushoj pak ,
të rimarrë vetën për të vazhduar prapë.
…………………………………………………
Me sytë e mi pashë
Tek sheshi ku parakalojnë të ngopurit
Mbi pllaka betoni të ngrirë
Një i ri shtrirë trupin në të ftohtë
Ishte pasqyrë e mjerimit sot.
Me një mbyllje syri të vajshëm
Matanë trotuarit pashë edhe një.
Edhe një dhimbje tjetër simotër
Lotët s’mund t’i mbante në grusht.
Nga të ftohtit dridhej i tëri
Trupi tij si purtekë mbi ujë
Nga vrimat e leckave të shumta
Hynte frikë e tmerr i acartë.
I shtrirë i ramë përtokë
Ulërinte një shpirt frymësosur
Me buzë të thara nga uria
Belbëzonte ca fjalë të paartikuluara.
Ku është drejtësia o nënë e mjerë
A po kot kërkoj një kafshore bukë
Ku është humanizmi në sy njeriu
Apo kot ëndrroj sofrën e mbushur.
I tërë ai shi që pluskonte atë ditë
mbi trupin e tij binte pa e prerë pikën
Lutjet që i thoshte mëvete djaloshi
Në shpirt e vranin çdo kalimtarë.
Ku je jeni ju matuf të mjerë?
Që keni harruar Zot, komb e nderë
Si nuk lëvizni dot nga ajo karrigë
Të shihni edhe këtë pjesë të mjerë .
Mbushur një pellg lotësh nga ju.
Apo mëtoni fare të mos mendoni
Ama një gjë kurrë mos e harroni
Derisa të ketë pamje që therrin në sy
Hallkat e Karmës do t’ju bien në qafë.
…………………………………………………
Një gotë verë
Fantazia e hyjnores tretur në gotë me verë të kuqe, mbahej me elegancë nga gishtrinjtë e hollë të zbukuruar me unazë ari.
Pasioni nga përjetimi i një gēllënke verë,shtoi ndjesinë përrallore të të kuptuarit e veçantisë sê shijes në buzën e saj.
Me sy gjysmë të mbylluar, në anën tjetër të gotës së kristaltë,u shfaq pamja e tij që i bëhej portret nga dorë e shkathët artisti.
Pasioni i dashurisè,
rrëmbeu fuqishëm çastet e heshtura duke pasuruar me mençuri dhe bindje mallēngjimin, me një gotë verë.
……………………………………………………..
Errësirë …..
Në kapèrdim të dhimbjes së zemrës fsheha pikat e lotëve
Rrahjet e çrregullta më merrnin frymën dhe më futnin terrinës së pafund.
Nën kokë paloja lutjet pèr ta qetësuar shpirtin e trembur.
Mendimet më silleshin vèrdallë dhe më çonin tek një det i trazuar në mua.
Prisja të paktën një zë të kulluar
Ta thente heshtjen e errësirès të natës së trisht
Por, të gjithë zërat e ëmbël flinin, pa e kuptuar aritmin e një nate ferri.
………………………………………………….
E sheh
Kjo jam unë, rreze drite në syrin tënd
Ndoshta nuk qaj por shpirti më dhemb
Ndihem keq larg teje pa të prek
Ndoshta s’mund të ta them por,
e kuptoj se vetëm ty të ndiej në shpirt.
Ti s’më beson sepse s’më shijove
Unë ndoshta nuk di të ta shpreh
Por s’dua të të humbas kurrë
Je i vetmi lot që rreshqet syrit tim.
Ti do mbetesh kuptimi i një puthjeje
Një ndjenjë e bukur mbetur një ëndërr
Një freski kujtimi që më bën të të ndiej
I vetmi lot që rrokulliset faqeve të mia.
