Heshtjen e bëmë streh,strehën e fshehëm
Nga shikimet e rënda,sytë i çakorduam
Nuk guxuam ti themi se zemrat i dehëm,
Një ndjenjë që ende digjet: Apo vallë s’u dashuruam?
Heshtja na mbeti si e vetmja dëshmi,
Filluam të flisnim një gjuhë,fare pa kuptim
Që kemi dashuruar vërtetë,e dimë unë dhe ti
Më godiste kujtimi,brenda meje,që mbeti deshtim.
Në minutën e fundit,kur heshtja preki orën
Provova disa momente larg të të rrija,
Dëgjoj e heshtur si luan pianoja mbi dorën,
Heshtjen e bëra nostalgji,të qetë ty të t’lija.
