Ecën njerëzit—
si hijet që kanë harruar trupin,
me dhimbjen në xhepa si monedha të ngrëna nga koha,
e megjithatë buzëqeshin,
si reklama të një qielli që kurrë s’ka zbritur mbi ta.
Ka shpirtra të djegur
që ngrohin botën me hirtë e vet,
si oxhaqe të ngritur jo për shtëpi,
por për zemra që ngrijnë dhe shkrihen brenda së njëjtës ditë.
Këta janë heronjtë e heshtur—
dhe heshtja e tyre ngrihet si ulërimë,
si orkestër pa instrumente,
si betejë e luftuar me krahë letre
që, megjithatë, nuk çahet.
Ata nuk druajnë të ndiejnë,
edhe kur ndjenjat i kafshojnë
si qentë endacakë të netëve pa hënë.
Nuk druajnë të duan,
edhe kur dashuria vjen e vonuar,
pa valixhe, pa emër, pa premtime.
Nuk druajnë të luftojnë çdo ditë,
edhe kur agimi ngrihet
mbi kockat e thyera të natës.
Dhe kështu ecin—
jo drejt fitoreve, as drejt legjendave,
por drejt një horizonti të shtrembër e të patrajtuar,
ku heroizmi matet me qëndrimin:
të mbash veten në këmbë
kur askush s’të jep forcë,
dhe prapëseprapë
të falësh një grimë dritë
botës që mezi të sheh.
