Fjala dhe besa jote, herë si Diell e herë si Hënë,
Rrotullohet rreth meje ndër siguri e gjëmë.
Ndalu pak mbi pragun tim, në pezull të dashurisë,
Dëgjoje shpirtin tim, sa frymë të kesh
.
Eci me dritën tënde, mes ditësh që s’kanë emër,
Ti më je busull e qetë, në çdo stinë e çdo vëmendje.
Le të prehen fjalët tona mbi një qiell të përbashkët,
Atje ku zemrat nuk humbin, por bashkohen heshtje pas heshtjeje.
Eja, botën ta shohim bashkë nga e njëjta dritare,
Ku dita lind më e pastër e nata më e urtë.
Le të bëhemi udhë për njëri-tjetrin në çdo kthesë,
Se dashuria jonë di të gjejë vend edhe kur rruga humbet.
