LULJA E KUJTIMIT
Tani që të kujtova, s’di se pse,
kjo bota ime, si shi rrodhi ngado,
kur ti më the me mall të fundit mbrëmje:
të lutem, veç pamjen mos ma harro!
Ti për mua nuk ishe thjesht një dallgë,
që bregut plaset e humb pastaj në det,
por ishe si një lule çudibërëse,
që viteve të vështira më dhe jetë.
Ndoshta s’do shihemi më në jetën tonë,
për njëri-tjetrin ndoshta më s’do dimë,
por do ta ndiej si çelesh plot aromë,
kur të më dhëmbësh ëmbël nëpër brinjë.
Do të kujtoj se sa e hijshme ishe,
kur të më ngjitesh flokëve nëpër thinja,
dhe do të them gjithnjë në jetën time:
ajo do të ketë mbetur prapë e imja.
Dhe kur kujtesës heshtur të më shfaqesh,
në sy t’më përvijohesh mbushur nur,
ti prapë do jesh e bukur si një lule,
ti prapë do jesh një lule, si dikur.
