Në dhe të zi, në guralecë të bardhë,
u shkri gjaku i atyre që dhanë gjithçka—
jo për medalje, jo për lavdi,
por për frymën tonë të lirë.
Çdo pikë e derdhur ishte premtim:
“Mos harroni. Mos na lini të vdesim dyfish.”
Ne ecim mbi tokë të shenjtë,
çdo hap—një borxh i paguar keq,
çdo ditë e qetë—dhuratë e tyre,
çdo fjalë e lirë—testament i gjakut.
Por çfarë bëjmë ne, trashëgimtarët?
A e mbajmë zjarrin që ata ndezën,
Apo e lëmë era ta shuajë,
e harresa ta gëlltis kujtesën?
Ata e dhanë të nesërmen që ne të kemi sot.
Ne u borxhojmë të nesërmen që do të vijë.
Ruajtja e gjakut të tyre
nuk është vetëm kujtesë—
është përgjegjësi e gjallë,
është dinjitet,
është e vërteta që nuk harrohet.
Le t’i mbajmë emrat të gjallë,
le t’i bëjmë sakrificat e tyre kuptimplota,
Gjaku i tyre nuk thahet—
ai rrjedh në vetëdijen tonë,
në zgjedhjet tona,
në mënyrën se si ndërtojmë nesër.
Mos harroni. Mos tradhtoni. Mos heshtni!
Flora Peci-GJAKU QË NUK THAHET
TË NGJASHME