Pse, athua, u ndryshkën kujtimet,
Që lanë gjurmë gëzimesh e trishtimesh?
Është ndryshkur mes njerëzve dashuria,
Në detin e tërbuar nga urrejtjet u fundos lumturia.
Shumë gjëra mund të imitohen, por jo edhe fisnikëria.
Në kalendarin e takimeve ishin ndryshkur edhe datat,
Shpirtërat që gatuajnë urrejtje ngjasojnë si nata.
Edhe dyert e oborrit nuk hapen, janë ndryshk – pse, athua?
Në varreza shkon për të çuar lule, jo për me të vdekurit me bisedua.
A mund ta pyes Zotin? Besoj që po, por s’më kthen përgjigje.
Në funeralin e të vdekurit kemi futur kujtimet në valixhe.
Sikurse edhe bota, në çdo sekondë ajo rrotullohet –
Kush ka lënduar një herë, ai prapë do të lëndohet.
Më shanë, por nuk vdiqa; urrejtjet janë si errësira.
Pse, athua, disa njerëz ngjasojnë në egërsira?
