O moj botë e madhe ku shkon?
Më kujtove vitet e vështira që ecnin
Të gjithë kishim një ligj të fortë
Na drejtonte në udhët ku shkelnim.
Oh, sa shpejt ikën ato vite
Ikën si kalorës e s’ndaluan.
U bënë si kroi kristalor në shtigje.
Kujtimet si lule u thuruan.
Ah, sikur qielli të ishte si letër!
Deti të ishte bojë, futur në shishe.
Për jetën do të shkruaja pa rreshtur
Që nga fëminia deri në vite pleqërie.
Të tregoja ditët më të bukura
Për ditët që nuk i shuan kujtesa
Do tregoja për yjet dhe flutura
Që gëzojnë qindra breza.
Do shkruaja për hënën me rreze drite.
E kishim si një shoqe e vërtetë
E kishim shoqe në vite rinie.
Miqësia me të ishte e shenjtë.
Do shkruaja për tufanin që vjen me rrebesh
E para tij rrugën kurrë s’e ndalonim.
Bëheshim qull si të futur në det.
I bënim sfidë kohës që jetonim
Do shkruaja për vite pleqërie
Kur thinjat zbardhen në flokë.
Shpesh i harruar dhe prej fëmijëve
Kur jetën nuk e ke më në dorë.
