Pabesia vjen dhe shkon ,
Por,hijen prore e lë pas.
Porsi gjarpër të kafshon,
T’i ngul dhëmbët deri n’asht!
Pabesia, vjen pa bërë zë,
E si nepërkë del nga guri.
Të mbështillet nëpër këmbë,
E të trishton veçse oguri!
Pabesia nuk njeh moshë,
S’ka gjini,dhe nuk ka racë.
Me tradhëtinë bëhen shokë,
Ndryshojnë kahjen fazë-fazë!
Pabesia,të godet papritur,
E nuk i duhet të marr shenjë.
S’është e njomë,por e rritur,
Por,të lë plagët me gangrenë!
