Ndrohen stinët!
Ndrohen stinët e shpirtit tim.
Si hije mistike largohet trishtimi.
Nën neonet e zbehtë trupi im mbërdhin.
Nuk e kuptoj eshtë vjeshtë apo ky dreq,dimri.
Qielli pikon dritëzë hëne…
Zemra dhe shpirti treten me të.
Nuk mund të bëj kompromis me padrejtësinë.
Dorëzohem dhimbshëm,nuk mundem më.
Ndrohen stinët e shpirtit tim.
Më kot e pres të vijë një pranverë.
Zemra si zog i plagosur rreh,
Duke pritur këmbanën e fundit, të bjerë.
