Trishtimi fle aty
ku dritaret nuk hapen më herët,
ku mugëtira hyn ngadalë
si një mysafir i turpshëm
dhe prek mobiljet
me gishtat e ftohtë të ditës.
Fle aty
ku një filxhan kafeje
mbetet gjysmë i pirë,
dhe aroma e tij e humbur
të kujton dikë që s’erdhi.
Fle në qoshen e dhomës
ku karrigia pret kot,
si të donte të merrte frymë
me një trup të padukshëm.
Aty e gjen,
në librat ku faqet s’i kthen dot,
në pasqyrën që s’pyet,
por sheh gjithçka.
Trishtimi fle
atje ku zemra përpiqet
të jetë e fortë,
por dridhet si një violinë
pa hark.
Dhe ngrihet vetëm
kur dikush thotë:
“Jam këtu”,
dhe heshtjen e thyen
me një përqafim të vogël
që botën lë pas.
