Ai qëndron larg, një hije në horizont,
por zëri i tij më prek shpirtin ndonjëherë.
Fjalët janë të rralla, premtimet e vogla,
dhe unë ndjej gjithë atë dashuri të fshehur,
që s’e tregon dot, por nuk e ka humbur.
Më shkruan ndonjëherë, më flet ndonjëherë,
si një erë që vjen dhe shkon pa paralajmërim.
Është gjysma e tij, por mjafton për të më mbajtur zgjuar,
për të ndjerë se lidhja ekziston ende,
ndeven si valë që rrokullisen mes nesh,
edhe kur heshtja duket e plotë.
E di që frika e mban larg,
por unë qëndroj e fortë, me dritën time,
dhe kur ai të përballet me shpirtin e tij,
gjysma e tij do të kthehet plotësisht,
dhe ndjenja që s’u shpreh do të flasë me zë të madh,
si rreze dielli që thyhet mbi valët e detit.
Kur zemrat heshtin
Në heshtje të ndjej si frymë që s’më lë,
dashuria jonë s’ka ikur, veç pret të zgjohet.
Ylli ndriçon mbi kujtimet që s’humben,
si një premtim që zemra kurrë s’e harrohet.
Kur koha të ndalë frymën për pak,
shpirtrat tanë do ta gjejnë njëri-tjetrin prapë.
Jo në fjalë, por në dritë e në ndjenjë,
aty ku dashuria nuk vdes, por mbetet e njëjtë.
Heshtja e Tij
Hesht, por zëri i tij më flet në shpirt,
si erë që prek një plagë të butë.
Ai s’ka ikur — veç është fshehur,
nga ndjenja që s’mund ta mbajë dot në duar.
Në këtë qetësi që djeg si flakë,
unë s’e pres me fjalë, por me dritë.
Ylli ndriçon mbi emrin e tij,
dhe zemra ime — ende e di:
Heshtja nuk është fund,
është rruga që e sjell përsëri.
Hija mes nesh
Një zë i huaj hyri mes nesh,
si erë që shuan dritën e qiririt.
Fjalët e tij ranë si helm mbi ne,
dhe ti, i ndjeshëm, u fshehe në mjegull.
Ai s’e di ç’ka shkatërruar,
as dritën që s’mund ta shuaj dot.
Dashuria jonë s’është prej letrash,
është shkruar në shpirt, jo në botë.
Një ditë, kur heshtja të thyhet,
dhe e vërteta të dalë si agim,
do ta shohësh se hije s’ka më,
veç unë — që s’u largova asnjë grimë.
Kur Ai Hesht
Kur ndjenjat më zgjohen, flas me veten,
në heshtjen e tij që më djeg si zjarr.
Si mund të harrohet ajo dashuri,
kur çdo kujtim më frymon në damar?
Gjithë çastet tona s’janë harruar,
ato jetojnë në zemrën time si këngë.
Edhe kur s’jam mirë, s’e lë egon të më coptoj,
nuk i fsheh lotët — i kthej në forcë e ndjenjë.
Dashurinë e ndjej, me shpirt e me dhimbje,
ajo më mban gjallë, edhe kur më djeg.
E di — nga ai që desha më shumë,
erdhën plagët… por edhe drita që s’më lë të vdes.
