Zog pa fole
Kurdo që të marr atë rrugë larg teje.
Në shpirt seç më thahet një damar.
Më ndalon fare gjaku ndër deje.
Nga malli për ty o Trualli shqiptar…
Natën e ndriçon rrezja e hënës,
kur muzgu mbretëron me errësirë.
Foshnjën e mëkon prehëri i nënës,
dhe s’ndahet nga aty kurrë me dëshirë.
Më duket se gurra rrjedhën ndalon
dhe kënga e bylbylit më nuk dëgjohet.
Sikur dielli më s’lind por vetëm perëndon,
kur nga Atdheu i vet njeriu largohet…
Merr botën në sy si zogu pa fole.
Në atë kurbet të shkretë je prore i huaj.
Malli t’mbytë për nënën, për tokën ku je le.
Larg teje Arbëri, nuk jetoj – por vuaj.
