ELEGJI PËR KROJET E PËR VENDIN TIM
Kroi i fshatit tonë ,
S’ka ujë të kulluar .
S’ka më as gjitonë .
Sepse kanë mërguar .
S’ka as djem azganë ,
As vasha syshkruar .
Shkuan , të tërë vanë .
Botës kanë mërguar .
Dasmat janë harruar .
Krushq e nuse ngrirë .
Vallë kush ka mallkuar ,
Krojet për mos pirë ?!
S’thuhej në legjenda .
S’thuhej as në mite .
Pse t’u shua kënga ?
Ku vanë bijtë që rrite ?
Pse , e Vend Perëndish ,
Kush të ka mallkuar ?
Pse ky vend t’u prish ,
Të gjithë kanë mërguar ?
Ujët nëpër kroje ,
S’ka më kush t’i pijë .
Pse shkretë këto Troje ,
Nga Pellazgë , Ilirë ?!
Veç ndonjë plak e plakë ,
Mbetur si kërcurë ,
Dhe qen endacakë ,
Tretur , bërë lëkurë .
Dhe në Kodër varre ,
Mbetur shkretë , harruar .
Oxhakët pa zjarre ,
Kanë mote të shuar .
Ç’është vallë ky mallkim ,
Pse qajnë këto Kroje ,
Pse , o Vendi im ,
Mbete shkretë në Troje ?!
