Në një dhomë që nuk njeh më zëra,
një karrige më kundron me kujtesë të heshtur
dhe pena e tharë mbi tavolinë
merr frymë si një zog i plagosur
që s’e njeh më fluturimin.
Një faqe e bardhë rri si dëborë
në vjeshtën time të brendshme,
ku çdo fjalë është një gjethe
që nuk zbret më nga pema e shpirtit.
Kam frikë nga ky boshllëk që më sillet rreth,
si një ujk që ndjek hijen time në borë,
dhe çdo përpjekje për të të shkruar
është një dritare që nuk hapet.
Malli yt rri pezull në mur
si një tablo që s’e pikturoi kurrë askush,
por që unë e kam parë gjithë jetën
në ëndrrat që harrova të zgjoja.
Nën hijen e një ore që ka ndalur moti
dëgjoj një violinë të harruar të kërcasë
pa tel, pa dorë, pa tingull
vetëm me dhimbjen e vetmisë.
Ti je bërë një emër që s’e shqiptoj dot më,
një fjalë që më zë frymën
kur përpiqem të marr frymë me të.
Dhe unë… unë jam bërë një gur
në një lumë që ka harruar të rrjedhë.
