DHIMBJE SHPIRTI
Me lot e lava unë pragun tënd
në gji mbështolla pafund kujtime,
veçse e zbrazët në shpirt unë mbeta,
Si foshnja pa nënën ,jetime.
Sa shumë mund dhe sakrifica
të të gëzoja ,fole e shtrenjtë,
sado e vogël ,sa një kuti
ti brenda mbaje një bot të tërë
.
Prej dashurie i kishe muret,
me zërat brenda si jehonë
por lamtumirën shumë shpejtë ta dhamë
ashtu qe shkruar ky fati jonë.
Ishte vet fati ,pas ne e ndoqëm
në vend të huaj, kërkuam shpresë
por shkuan vite ,dimre behare
mbeti dhe zemra ,ndarë në dy pjesë.
