Kohë pa Destinacion.
Ka kohë që bota është trazuar,
sikur kjo ikje mé ka ndaré,
thinjat kokén kané mbuluar,
Dhe vitet ikin si né garé.
Po ikën koha si një eré,
sikur një zjarr qé vlon né gji,
si shi i vrullshëm në pranverë,
si loti kur tretet né dashuri.
Vitet rané néper humnera,
i humbur dherave në perëndim,
si një boré kur shkriné pranvera,
e kéthehet krojeve me rrëmbim.
Dhe vitet ikin si një valle,
ku luhet skenave néper boté,
si një énderr kur zbardhé mëngjesi,
si népér festa,kur pret një torté.
Ky emigrim që zdi të ndalet,
si një lumë,rrjellé vendit tim,
largohen deteve e oqeaneve,
gjerë në Amerikë e Perëndim.
Kjo botë e ftohtë si akullnajé
qé zdi të shkrijé as té lulëzojë,
nuk di ku ka as trup as rrénjé,
nuk di té keqen të ndéshkojé.
Hienat globin e kané zhvatur,
dhe lirinë na kané rrëmbyer,
vrapojmë té trembur néper naté,
tek një xhelat për tu ushqyer.
