Nga larg i thirra dashurisé,
si gjithnjé rrinte pa zé,
ah këto vitet e rinisë,
s’munda dot kurr ti pérzé.
Sa e bukur erdhé rinia,
e bukur ish dhe énderra ime,
çeli lulet dashuria ,
ndër rrahjet e zemrës time.
Dallëndyshet sa jané kéthyer,
bashkë me to erdha dhe unë,
shpirti im sa heré eshté thyer,
nga malli qé s’kishte fund.
Atje fushave do té pres,
me ty vetem dua té rri,
si dritë e diellit né mëngjes,
mé ke dehur përsëri.
Gjerë në kofshé ngrihej fustani,
ndezé njé zjarr qé mbajé nè gji,
derdhej shpirti,dridhej zani,
mallëngjehen syté e mi.
Me kujtohet aroma jote,
flokë të verdhé si drité héne,
eré e freskët po fryné sonte,
puthje té nxehta buzës ténde.
Flaké u ndezé ,qielli keté nate,
dhe dritë e hénés përmbi deté,
si një pjergull trup i gjaté,
si eré e frutave né vjeshté.
