AROMËN E BUKUR TË JETËS
Askush nuk mund ta mohoi
Se diku, ndoshta larg, duke u afruar
Ndoshta afër duke u larguar
Ndodhet një fjalë a një buzëqeshje e ngrohtë
Që në jetë i ka nunguar.
Ka shtrirë duart për ta kapur
Apo nga pakujdesia vetë e ka shtyrë më tej
Dhe në fund të fundit
Pengu në zemër është kthyer në gur
E kemi ndjerë
Si një mjegull e ftohtë përket me ngricë
Që na është veshur në trupin e mendimit
Dhe ka krijuar shtresa akulli
.
Një ditë
Duke biseduar me mendjen tonë kemi thënë:
Ndoshta ne e kemi shtyrë
Apo ne nuk kemi merituar të na afrohet
Një lot dhimbje
Na ka rrjedhur faqeve të krenarisë
Të rrudhosura nga stinët e djegura
Dhe ka rënë mbi petalet e shpresës
Ne kemi dëgjuar vetëm një rënkim të thellë
Ndoshta aty jemi zgjuar
Apo në atë çast kemi rënë në gjumë të thellë
Çdo kush
Një ditë është zgjuar me aromën e ëndrrave të bukura
Por sa ka hapur krahët
Drejtë qiellit ka parë
Si bishtin e një komete të ndritshme
Shpresën e tij duke u larguar
Ose trupin e një zhgënjimi duke u afruar
Aty ka ndjerë sa e vështirë është
Të thithëse aromën e bukur të jetës
Dhe sa e lehtë është
Ta humbësh atë.
