Gjithçka është zverdhur
si një kujtim që tretet
në pasqyrën e një dite pa diell.
Zëra shpirtrash
flutura drite
këndojnë në heshtje këngë shprese
nën hijen e një qielli të ngrirë.
Zogjtë,
pianistë të një simfonie të harruar,
na përshëndesin me nota të lagështa
duke luajtur fshehurazi
me petale të humbura të verës.
Në qiell kërkojnë shkretëtirën
aty ku prehen stinët e vjetra.
Shirat e parë
letra të padërguara
bien në dritare,
ndërsa agimi zhvesh ngjyrat
si një pikturë që qan.
Era,
frymë e perëndive të buta,
vallëzon me gjethet
si me kujtime të shkundura nga raftet e zemrës.
Ne shkruajmë poezi
me bojë që rrjedh nga heshtja
për verën që iku
si një dashuri pa adresë,
për ndjenja që nuk u thanë kurrë
nga frika se mos bëheshin pluhur
në ajrin e një fundi.
