GROPOSA NJË KUJTIM!!
Groposa thellë në tokën e ftohtë një kujtim..
Ish i( bukur) dhimbshëm i pështirë..
Nga vetja ta hiqja ta flakja kisha qëllim..
Më vrau më dërmoj shkatëroj në shpirt çiltërsinë
Më mirë që e hoqa nga vetja këtë plëng guri..
Më shtypte kraharorin..si pllakë metalike..
Zemrën ma gryente si tyrjelë e si krimb druri..
Se në gjoks më qej mbyllur si kuti hermetike.
Rëndonte me tërë forcën e shpirtin më preku..
Nëpër punë të rënda ..kur më binte bretku..
Aty ku djersa shkonte çurkë e nxirej leku..
Ish kaq I besdisur sa më kërrusi te zverku…
Thjesht shpëtova nga ky kujtim..padëshiruar..
Fatin tim e mora e mbajta në duar..
Nga groposja e kujtimit shpirti lehtësuar..
Jeta tjetërsuar. fillova nga e para duke shpresuar..
