Kur del ti, hëna xhelozon me lot e lëngata
Pas maleve gjithë turp fshihet, i vjen rëndë,
Nga marazi kërkon tej reve të mëndafshta
Të të shohë ty tinës, me syrin e argjendtë.
Kur del ti, buzëmbrëmjes xixëllonjat ndalen
Nuk e luajnë dot vallëzimin e tyre të dritës,
Magjepsen para bukurisë tënde, vajzë laçiane,
E llambushkat harrojnë të ndezura gjatë ditës…
Madje, sa herë del ti, mëngjeseve pranverore
Bilbilat këngën e bukur e ndërpresin në mes,
Para teje befas edhe lulet turpërohen prore
Dhe bari i njomë sakaq drithërohet nën vesë.
Kur del ti, kalimtarët ndalin hapin rrugës,
Dhe të shohin vjedhurazi me bisht të syrit.
Poetët, vargje mahnitëse mërmërisin buzës
Piktorët, stërmundohen të zgjedhin ngjyrat.
Kur del ti, me trup e shpirt derdhur bukurisht
Si shtojzavallë e vendlindjes sime të shenjtë,
Djemtë e kuptojmë që qyteti vlen shumëfish,
Pasi në të artë ia kthen, çdo dritë të argjendtë…
