MOJ NAZELIJE
Se ç’mi ngjitje shkallët, ti moj nazelije,
Fustanin mbi gju, shumë të paske hije,
Këmbët si sorkadhe,përmbi shkallë i vije,
Nga poshtë të shikoja, kisha frikë se bije.
Përmbi shkallë rrije, e ecje lehtë lehtë,
Të shihja nga mbrapa,fustanin përpjetë,
Dridhej kur ti ecje, herë e dridhje vetë,
Si princeshë ti dukeshe, sa t’kishte lezet.
Lezet shumë të kishte,me nazet e tua,
Yjet nga lart ndrinin, se dielli u shua,
Si lule ti shkëlqeje, vesa të kish rënë,
Kur ecje mbi shkallë, dukeshe si hënë
.
Ah, moj nazelije, ç’na bërë me zemër,
E dridhje fustanin, si asnjë tjetër femër,
Cili burrë të pa,dhe me shpirt s’psherëtiu,
Do të mallkonte veten, plaku edhe i riu.
Do t’mallkonin veten, pse të panë ashtu,
Herë fustan të gjatë dhe herë përmbi gju.
Nga poshtë të shihnin,kur ecje mbi shkallë,
Dhe i vdekur të ishe, do ngriheshe i gjallë,
