PEMA ME FRUTAT
Një pemë plotë fruta, tek një shtëpi,
E shihja për çdo ditë, që kur isha i ri,
Ishte buzë rrugës e aty pranë kaloja,
Qe pemë e bukur, dhe frutat ia shikoja,
Që kur qe e vogël, pemën e kisha parë,
Sa shpejt hodhi shtat, u zgjat me lastar,
Sa bukur i rrinin frutat, në trupin e saj,
Por për çudi, s’kishte njeri, që ato t’i haj,
Se rrinte një i çmendur, tek ajo shtëpi,
Që t’i afroheshin pemës, ai s’linte njeri.
Me fatatizëm budallai pemën e ruante,
Por frutat e saj, s’dinte që t’ia shijonte.
Rrinte e shkreta, mbushur degët plot,
E vështroja nga rruga, por ishte e kot.
Si një grua pa burrë, pema më ngjante,
Që frutat e saj, s’kishte njeri t’ia hante,
Pa zë sikur më fliste, bëje këtë mëkat,!
-Hajde shijoji frutat, më hip, mos u zgjat.
Nuk mund që të hyja, në një pronë tjetër,
E shihja plot pemën, derisa u bë e vjetër,
Kaluan vite dhe pemës fruta i janë tharë,
Edhe unë i vjetër, tërheq këmbët zvarrë.
Më erdhi keq për pemën, s’ka më vlerë,
Kur qe plot me fruta, s’ja shijova njëherë
