Në aromën e pishave niset rruga,
aty ku toka flet me zë të butë,
dhe flladi bart fshehtësitë e gurëve,
te gryka e thellë ku Mirusha shpërthen.
Në fshatin Llapçevë të Malishevës,
ku heshtja dhe uji bëhen një,
kanioni i Mirushës shtrihet madhërisht,
si një mrekulli e gdhendur me dritë
.
Dymbëdhjetë ujëvara, gjashtëmbëdhjetë liqene,
si perlë mbi perlë të varura në qafën e natyrës,
rrjedhin njëra pas tjetrës me një ritëm të shenjtë,
duke krijuar një poezi që nuk shkruhet me fjalë.
Aty, çdo gur ka një kujtim,
çdo rrjedhë – një histori të lashtë.
Një park i veçantë natyror, shkencor e kulturor,
ku uji nuk është vetëm jetë – por kujtesë.
Mirushë e bukur, mbretëreshë e kanioneve,
ti je freskia që shuan lodhjen e shpirtit,
je dritë që zbret nga lartësitë e qiejve
dhe pikon në zemrat e atyre që shkelin tokën tënde.
