KUR HUMBA SHTËPINË QË PATA NË ATDHE
M’u duk sikur humba diellin,
kur humba shtëpinë që pata në atdhe,
hënën që më vështronte nga lart
dëshirën për t’u kthyer prapë atje.
Bëj gati dhe një herë valixhet
pengut të mbetur, trishtimit si kujtim
zhytem sërish mjegullës së reve
lamtumirën t’i le vendit tim.
Më kumbojnë zëra në kujtesë
rënkimi i erës, angushtimi i mbledhur
përqafimi i nënës, i të afërmve gjithashtu,
lotët, vetmive derdhur.
Heshtur vrapoj mes shtëllunga resh
magjisë së muzgut, netëve
lëndinave të zgjuara në pranverë,
atje, përtej deteve
