Stina më e kthjelltë
Ishin sytë e saj
Të mbuluar
Me flokë të zezë
N’atë fytyrëborë
O ç’fat i mjerë
Nuk i prekje dot me dorë
Zoti ish hidhëruar
Nga mospërfillja
Sytë e kaltër
Në grila qërpikësh
I kish ngujuar
Dhe mua
Brenda atij deti të pafund
Një re të zezë kish ngritur
Mes meje dhe saj
As puhia e mbrëmjes
As freskia e mëngjesit
Nuk e shporri
Erë të fortë nuk nxitëm
Shkaku i trazimit
Të reve të tjera
Që mund të shfaqeshin papritur
Ajo re e zezë
Si Zoti një
Ende në mes na rri
Vaj për sytë e kaltër
