Ti që hedh vija të bardha nëpër udhë,
e të kuqet i ngjit si ndarje,
kujto se njeriu është më shumë se kufijtë,
dhe shpirti më i gjerë se çdo kornizë.
Vijat rregullojnë hartën, por jo njeriun;
bota nuk mbyllet në kuti,
as zemra s’e ndal rrahjen
kur kërkon të fluturojë.
Njeriu ndryshon si retë që shkojnë
pa u ndalur në asnjë qiell;
por shpirti — ai i brendshmi — mbetet i njëjtë.
S’nxin nga asnjë notë që i hedhin.
Edhe po të më zbrasesh nga gjithçka,
kjo hapësirë brenda meje nuk boshatiset;
zemra jote, edhe kur humbet,
kthehet si dritë që njeh rrugën e vet
dhe vjen pa trokitur.
Sikur të kthehej e djeshmja,
gabimin do ta ndreqja në heshtje;
por koha ecën drejt, e s’pyet njeri —
plagët flasin më shumë
se çdo bisedë e vonuar.
Sot hedh hapa me mendje të kthjellët;
dje më dogji një e vërtetë e gjorë.
Tani fjalët i zgjedh si gurë themeli,
që nesër të mos shemben.
Më çudit gënjeshtra —
sidomos kur e vërteta i rri pranë
dhe i bie duartrokitjes për të.
Kjo është koha jonë:
zhurma mbulon mendimin,
pamja shet esencën.
Vetëdijësimi për të drejtën
të ngre në njeri;
tërheqja me kapistall
të zbret në pluhur.
Veç ai që ecën me mendjen e vet,
edhe kur rruga s’është e drejtë,
mbetet i lirë në çdo stinë të jetës.
Jetojmë në kohë ku vijat vizatohen shpejt,
por thyhen edhe më shpejt;
kufijtë më të fortë nuk janë në hartë —janë brenda nesh,
aty ku vendosim ç’të kalojmë
dhe ç’të lëmë pas.
Disa njerëz ikin pa u kthyer,
disa kthehen pa arsye,
por ata që mbeten
ia mësojnë shpirtit ritmin e vet.
Prej tyre kuptojmë se dashuria
nuk zhduket — veç ndërrohet.
Dhe kur të shuhen të gjitha vijat,
kur harta të tretet krejt,
njeriu kupton se liria
nuk vjen nga jashtë;
ajo ndizet brenda,
si një dritë që s’pyet për mure.
