JETIMIT .
Sa dhimbje ndjej në shpirtin tim
Kur fjalën jetim shkruaj
Zemra brënda më digjet zjarr
Jetimin shikoj që vuan .
Ndiej shumë brënda zemrës
kur jetimi s”flet baba
Ndiej shumë e më shumë
Kur mungon fjala -”mama “
Kur fëmija qan ngashërehet
e s’pushon …
Ku e ka nënë e baba
Se dëgjon -a …se shikon ..
Farën e keqe kush e mbolli
Mos u bëftë babë e nënë
Se fëmijën sa e lindën
Në kosh të plehrave lënë .
Pse të dënohet fëmija
Dhe të rritet si i mjerë
Po familja është e shenjtë
Përse se mendoni thellë.
Si o lini o të pa shpirtë
rrugës të pa shpresë …
Të heshtur me kokën mënjanë
Si pemë e djegur në vjeshtë .
Mbi faqet e lëmuara të tyre
Rrëshqasin lotë ujvarë
Në syrin e tyre të kristaltë
Shkëlqen dashuri e bardhë
Edhe natyra ndryshon pamjen
Kur shikon fëmijë pa shpresë
Pemëve u dalin lotë
Kur jetimi do të vdesë..
Fëmija kur vinë në jetë
Është një gjallesë e pafajë
Kur fillon që të kuptoi
Kërkon nënë e babanë
.
Fëmija s’është thjedhtë një emër
Por është gjak nga nga gjaku ytë
Mos e ler që të vdesë
Mos e hidh në ngjol e mbytë .
O ju prindër që i lindni
Kini gjak …a kini ujë ..
Mos e braktisni fëmijën
Dashurinë mos e humbë .
Se në sytë e shpirtit tënd
Do kërkosh po se ke më
Udhën me këmbë do e marësh
Në agim s”do gjësh asgjë .
Sa erë malli edhe dhimbje
Ka jetimi nëpër ëndërra
Sa do doja që gjithë bota
Të mos ket dhëmbje nga zëmra .
Fëmija që sa po lindë ,
të ketë nënë dhe baba
dhe prindi që është prindë
Fëmijët ti ket në krah.
