Udhërrëfyese .
Më mungojnë shumë njerzit e dashur
Më mungojnë ata që i dua dhe më duan
…. shumë …
dhe ëndërrat që më vinë ashtu si pa jetë
në oazin e kujtimeve bie në gjunjë .
Jo rallë ndihem si enigmë
Kam mallë…. mallë ..
të çmëndur në zemër
Si shiu i verës ashtu i zhuritur
Dhe gjumi i natës ashtu i pafjetur .
Jo gjithnjë duhem me kohën …
Sa herë grindem me vargjet e mi
shpresën e kam veç tek poezia
Më mban zgjuar gjumin
ditënetësh plot freski ….
…..Kur e pata kohën të lodroja
Kur desha të kaloj matanë
Ura nuk kishte më …
në oazin e kujtimeve ramë .
Veç shpresa ka mbetur në fund të shpirtit
Ajo nuk iku… dhe …kur ikën të gjithë
Oshtima e zemrës rri përmbi heshtjen
Udhërrëfyese në shtegun plot dritë .
A na duhen më shumë kujtime …
Ku ma ke ndalur shikimi aq thellë ,
Ato që si thadhë mes rreshtave
në vargje të tjera do të na gjejnë .
Frymëzimet e çastit në koridoret e shpirtit
tërë plasaritje të thella nga heshtja
e nesërmja nis prapë dita strehëzave
do qeshin sytë e buzët
prapë udhëve të zemrës
