Meteoret spreken.
Në detin e gjërë ciklat e fjalve hodhe,
Si një mbeturin që skan atje pjesë,
I mblodhe, përsëri u mundove,
Në një vend të fshet ti mbuloje.
Po qent’e rrugës e gërmuan ranishten,
Ato fluturuan e si gjethe fiku rranë,
Mbi lëndina e mes gjelbërimit t’tokës
S’kishte kopshtarë që ti mblidhte n’hambar.
Falja s’pinte ujë se boll ishe dëndur,
As përrulësia nga kthimi demonit,
Qeshjen hipokrite e vuante nga brënda,
Nga shpirti i vrarë gjaku pikonte.
Ja rëmbeu pak nga pak dashurin,
Si kristal t’paster e mbërtheu n’duar,
Lozi me të si top pinponku,
Por harroj fitorja larg’ ishte
.
Në mbremje yjet rranë t’flinin ,
Nata hodhi qetsin e saj,
Atëhere shum shpejt e kuptoi ,
Meteorēt bien por nuk mund ti kapësh.
