Njerëzit e mi po kthehen në ujë që s’lëvizë
ujë që merr formën e enës
ujë që s’ka më shije deti
që s’mban as kripë, as shpresë
që e harron shtratin prej nga erdhi
sikur s’kanë shpirt
sikur i frikohen rritës
si dhimbjes së parë që sjell dritë
si kockës që çahet për të lindë
mu si Peter Pan që s’u rrit kurrë
mu si qengjat që dalin prej vathës
e qetë shkojnë drejt therrjes
si mollë e pjekur gati me pikë
Njerëzit e mi frymëzënë po kthehen në ujë
që pavërejtur gërryen shtratin e vet
dhe ngadalë tretet
edhe ai kalium që dikur skeletin bënte
edhe ai fosfor që brigjet ndizte
tashmë s’ka gurgullim s’ka shkumë
dikur çdo vesë kishte fytyrën e saj
çdo burim i falej buzës së saj
tani ujët shket pa kujtim, pa dritë
Afrodita këtu nuk lindet më
A flisni për këte
a flisni për shkyerje copësh kurmi
merre, shkyeje
atëherë kot e derdha trupin
krejt materjen e ngurtë
e kot që linda para zjarrit
njerëzit e mi me shikim këtej hunde
njerëzit e mi frymëzënë
sytë e tyre rrjedhin por s’lotojnë
gojët flasin por s’frymojnë
e unë që lashë zjarrin nën gjuhë
s’e gjej më as frymën që desha t’ua jap
