Atë e di unë…!
Nënës sime, i vinte rënd kur ndonjëherë babai fliste me ironi, sa herë që vinte në shtëpi për vizitë ndonjë që babai nuk e honepste dot.
– Ti Bedri, ke një hije të rëndë kur s’të shkon muhabeti me filanin. Të bie çehrja e prishesh në fytyrë, bëhesh i vranët si “gjerman”.
– Ç’e ke këtë ves, pash zotin?!
– E unë që të kam burrë kaq vjet, më vjen të të urrej kur të shoh ashtu nursëz, sikur të kanë ngrënë bukën.
– Tjetri vjen për të të respektuar, e për një dorë muhabet, apo një dorë domino, ti e përzë.
– E përzura unë?
– Jo s’e përzure, po ashtu siç u rri ti me turinj , do ikin, se çfarë të bëjnë, të shohin muret?!
– Ata, për ty vijnë si burrë shtëpie, s’vijnë për mua!
Babai me këto fjalë të nënës sime, shprehet disi butë.
– “Po mirë moj Etemije, po ti kur nuk të hahet muhebeti me ndonjë shoqe, i rri lepe peqe ti ëëë?!
– Jo, lepe peqe nuk i rri, por e respektoj derisa më vjen në shtëpi. Ah, përjashta ndryshon puna.
Bëj sikur s’e shoh dhe kaq.
– Por ti je burrë shtëpie, dhe ai tjetri s’ta ka ngenë të të vijë e të t’i rrish sikur po të lutet.
– Rri, se s’e ke mirë kështu.
– Se s’të vijnë më në derë.
Po me nder …” s’më bëhet vonë fare”
Kurrë mos ua pafsha bojën!
– Shih shih, e shikon sa e prishe zemrën?!
– Unë nuk e di, si të duan shokët ty o Bedri!
Ah, po për mënçuri të ngre kapelen.
– E po hë de, shyqyr që e kuptove!
– Për mënd mua, më vijnë anës të tërë.
– E po mirë pra, por tregoje mënçurinë e me budallenjtë, jo ti përzësh ashtu qare fare.
– Jepu një gotë raki, bëj muhabet për aq sa ka lezet.
– Por, jo ti injorosh!
Mirë, mirë, atë e di unë.
S’janë muhebete grash këto.
A ke të na thuash ndonjë gjë tjetër?!
– E po dale se më vjen zor mua se të shoqen e filanit e kam shoqe.
– Dua të jem e sqaruar me ty, se mos më thotë nesër ndonjë fjalë filanja, se s’ka më turp.
– S’ka ku të vej më.
– Të thonë, Bedriu kështu e kështu.
– Rri aman të keqen!
– Jemi familje e mirë, të mos kemi fjalë nëpër gojërat e botës.
Mirë, mirë!
Pa na shtro bukën tani, e na thuaj ç’na ke bërë për të ngrënë?!
