Tejmbanë skutave të shpirtit
Treten
Gulçimave të harrimeve
Sundukë,
Tē pluhrosur
Nga lëndime kohësh
Dehur,
Morte fjalësh
Të pashoqe
Ndezur,
Mbahen sysh ende,
Pasqyrime drite
Që thërrasin shpresë
Tek flakojnë
Të ndezin,
Relike kujtimesh të pashoqe
Mirësie
E të zhbëjnë
Mbipesha çastesh,
Të fryra egosh
.
Mbivendosje të çrregullta
Emocionesh,
Pa rregull,
Vargëzuar hijesh
Në formula zemrash
Relatvisht e dëndur,
Marrezi e tyre e padenjë
Përsëritur dhëmbësh
Jargë,
Funksionesh,
Që veç gërryejnë palcë
Gijotinë gjuhësh,
Që përpijnë ëndrra
Çmënden
Se sytë e ditëve lakmitarë
Nuk u ngopën duke parë judët,
Abembanë
Që zgërdhihen dhembjesh
E lëmojnë brinjë lëndimesh
Nëpër ballo maskash
Pa princër ,e princesha
Për ta,
Edhe muret heshtën,
Babëzisë së tyre
Se lutjet,
U fashitën këmbanave,
Kur bien
Dhe presin,
Mëkatet që tu falen
Rishtaz
Por judët,
Mbllaçisin fetusët e tyre
Dhe i vjellin udhësh
Se nuk kanë fe,
Dhe pse gjithnjë luten,
E as zot mbi vete.
