VETËM
Jam vetëm,
Në askundin tim të fryrë
Me jashqitjen e micës
E cila,
Tund bishtin
Në fytyrë
Të ditës sime të mpirë,
E çjerrët dhe kjo kohë e vranët,
Ma mbyt edhe më
Trishtimin,
E vozitjes së vetes
Në pellgun e kotësisë,
Ku qetësinë e brishtë
Të orëve që nuk ecin,
Po e prishin
Llafazanët kritikë,
Që më cingrisin
Trurin e mpakur gllënjkave,
Të dollisë
Së vetes me veten,
Me mushtin e shtrydhjes
Së ditës bajate,
Që më lidhet zeher në grykë
Prish bezdisjen
Ua hap dritaren zogjve në parvaz,
Ndoshta
Dhe ato duan të dinë,
Pupthi i sillen mēndjes sime,
Dhe qukasin nga pak
Xhamave të palarë
Shpirtit tim
Nga trishtimi i vonë,
Zbehem
Vështrimesh të përhumbura,
Lutjesh,
Që nesër të jetë ndryshe.
