Vojsava Branko -Jeta ime

Te desha edhe kur vraponja ne ditët me acar.
Te desha edhe kur luftoja mes veshtiresive pafund.
Te desha dhe kur dielli depertonte brenda labirintheve te trupit tim,
Te dua Dhe se shpirti im vuan pa mundur te shijoj mengjezet e agime qe zbardhen ,
Kur mbrenjet me gjejne mbledhur rreth shtratit pa mundur qe të dal.
Te dua dhe se nuk mund tê rend pas teje
Te dua dhe se në veshtiresit jam,
Tedua se je ajo qe me jep shpresen,
Qe njedit jet do jem me ty
Ne gjelberimin e pafund te natyres ,ku çdo lule do me perkëdheli.
Të dua jet se je stacioni ku mbyshem me ajrin e paster .
Ku shpirti lehteson trupin e pervuajtur