MOT QË NUK HARROHET
Më burgosën për libra
Që i kishin halë në sy
Më përbuzën
Pse kam lexuar
Libra të ndaluar
Pse kam shkruar
Vargje që nuk iu pēlqenin
I mbuluan në harresë
Durimi m’u bë Mik i Madh
Në peshën e dëshpërimit
Mot që nuk harrohet.
…………………………………………………………
NË DAMARIN E NANËS SIME
Një mall i pafund
Nuk dirgjet në harrim
As në tokë as në qiell
Në zemrën e thellë të detit
Dallgët zhurmëtare pushojnë
Duke zgjatur mbi gjoks
Ndjenjat e fshehta – të zjarrta
Ja deti dritë
që nuk fsheh shpirtin
Një stërkalë e bardhë
Si qumështi i Nanës
Si fëmijën e harruar
M’i pastron sytë e faqet
Qielli
Si jorgan më mbulon
Më ngroh si bora bimën
Me prush në gji
Po nuk u zgjova nga ankthi
Varrosmëni
Në damarin e Nanës sime.
…………………………………………………………………………………
SHPIRTIT IA DI HALLIN
Shpirtit ia di hallin
Në bashkëbisedim me të panjohurin
Rrëfen për burgun
Qëndron mbi dy rrafshe rrëfimesh
Unë e ndjek këtë personazh
Ofshanë kur mendimi i mungon
Nuk qe i vetëdijshëm ç’rrëfeu
I thashë i qiellit tim është ai yll
Ikën në majë të gishtave
Me kollitje pa zë dhe pa frymë
Ç’tha e ç’rrëfeu për jetën
Kushedi…
Merr guxim dil në dritare
Sot përpara jush
Shpirti më mori ngrykë
Ia di hallin – ma di hallin.
