DRITA QË TË SHNDRIT MBI KOKË
Tym, zhurmë, muzikë,
birrë, raki, kafe, makiato…
ti shfaqesh si tabelë në lojën pikado.
I habitur shoh çfarë shohin të tjerët te ti:
njëri sheh flokët, tjetri sytë, dikush buzët,
secili magjepset me një pjesë të asaj fytyre,
të poshtrit shohin edhe më poshtë,
e psherëtijnë kur kalon pranë tyre.
Sorkadhe e trembur,
në malin urban ku bishat mprehin dhëmbët,
duan të të hanë pjesë-pjesë:
sytë, gojën, gjinjtë, belin, këmbët…
Unë e di që ti je më shumë se trupi yt,
dhe në heshtje të kërkoj ndjesë.
Të ndajnë në copa e thonë se je copë,
po ndonjëri ta do krejt trupin,
nga këmbët deri në flokë.
Jo, nuk jam unë ai, kurrë s’do ta bëja atë mëkat,
unë që rri e shoh aurën që të shndrit mbi kokë
Marre nga Libri: “Retorika e heshtjes” të Ag Apollonit
