Baladë
Nuse e plagosur në shekuj
Kosova ime e tkurrur në çdo anë
Shqipëria ime e sakatosur
Oreksesh e çmendurish të Europës
Që thikë pas shpine të ranë
Dhe të lan të vrerosur
Dyerëve të botës
Atje ku mëshirë nuk kanë
Atdheu im i vuajtur
Nën këmbë e jataganë
Me tytën e maliherit në ballë
Kokëulur e i ndruajtur
Se sytë çfarë nuk të panë
Dhe bukën gatuar me strallë
Dhe emrin e huajtur
Kur vatrën ta shanë
Kohët e mia të varfëra
Me fytyra të pluhurosura
Ma njohët trimërinë
Shtigjeve të ashpra
E udhëve të baltosura
Ma zhlyet lirinë
Dhe ikët me të katra
Errësirash të katranosura
Kur shpalla pavarësinë
Shtëpia ime e vjetër
Me oxhakun e drejtë
Që i falet qiellit
Mbi kokë s’duron tjetër
As barbar, as mbret
Veç dritën e diellit…!
…………………………………………………………….
NËPËR VRRAGË MËRGIMI
Këtë cikël ia dedikoj, babit tim në mërgim, kurbet.
NË GJURMË BRENGASH
Rrugëve të botës, babai bredhë
Së bashku me lotin e mallëngjimin
Përditë, rëndueshëm hapat i hedhë
Përmallshëm përqafon kujtimin
Udhëve të mërgimit, shpirti i tretet
Në portën e huaj, kur troket
Shikimi i lodhur, prapa i mbetet
Atje ku gjenë prehjen e vetë
Unë rri dhe pres një buzëqeshje
Që mallin të ma shuaj nganjëherë
E shpresën e jetës e kam
për veshje
Përkëdheljen e babit ta shijoj çdoherë
Ëndrrat përnatë më falin përqafim
Dashurinë e zemrës që unë adhuroj
Ngrohtësinë ledhatuese nga babi im
Me ndjenjat e mia, pa ndalë e kërkoj
Rrugëve të botës, brenga i lë gjurmë
Prush i digjet shpirti për një copë atdhe
Mendja vullkan i përhumbet në zhurmë
Që dallgët e dhimbjes, përpijnë gur e dhè…!
KOHA ECËN
Dhe koha jonë, ecën rrotës së vjetër
Nuk ndryshon gjë nga ajo e shkuara
Ndjej dhimbje e mall, sikur vitin tjetër
Nuk gjejnë qetësi, emocionet e trazuara
Në thellësitë e shpirtit
Kurbeti më është ngulitur
E lënë vrragë të thella në brendësinë time
Dhe rrezja e diellit më duket e kopsitur
Dritë e ngrohtësi dhuron veç me thërrime
Vitet shtegtojnë në orbitat e tyre
Unë i numëroj zbrastësitë
që më ngelin
Më bëhet se jemi porsi copëza pasqyre
Që dritën e jetës, në pjesëza e mbledhin
Në gjueti sakrificash, radhiten vitet
Në togje ëndërrimesh, jetën kalojmë
Rri zgjuar, përpëlitem e nuk më pritet
Çdo ditë me babin, bashkë ta gëzojmë…!
PËRSHËNDETJE NGA LARG
Të përshëndes, o babi, nga larg
Nuk e harroj dot atë përqafim
Se shijen e tij, e jetësoj në varg
Si mjaltë dashurie e si frymëzim
Në krah të shqiponjës ikë
përjetimi
Dhe flatëron në qiell me krah bilbili
Çdo çast të kujtoj e me zë përmallimi
Shpirtin ma mbushë aromë trëndafili
Për ty, babi im, mëngjeset i bekoj
Diellin që lind, që bashkë na rrezon
Herë përmes lotësh fytyrën ta shikoj
Kur t’i shoh tiparet e flasim në telefon
Virtyti yt është det i paanë
I freskon shpirtat tanë
si puhizë
Duam gjithnjë të të
kemi pranë
Imazhin tënd e duam pa kornizë
Një përshëndetje që më
del si krua
Si ujë kristal që natyrën freskon
Në këto vargje që unë shumë i dua
Kam zemrën time që ty të admiron…!
PORTRETI IM
Nëse më pyesni për portretin tim
Ua them unë; Ai është babai im
Me sytë e lodhur nga mërgimi
Që vonë e zë gjumi e herët zgjimi
Me mëngjeset që i lindin vonshëm
Cicërimat e zogjëve e zgjojnë lodhshëm
Që hidhërueshëm në vesh, i lançohen
Me shikimet që përmallshëm mërgohen
Me hallet që kokën ia çajnë
Me shqetësimet tona që s’prajnë
Me frymëmarrjen plot dënesë
Malli i përhershëm i bëhet rëndesë
Me këngën e bilbilave në pranverë
Që e thërrasin idhët përherë
Me lutjen e gjyshes që nga larg i vije
Me dashurinë e nënës që e përcjell si hije
Me boshllëqet e mungesën e tij
Që e përbij, e dot s’e kapërdij
Me lotin që në varg shpërthen i valë
Me djersët e ballit që i rrjedhin palë-palë
Me kurrizin mbi guzhinë
kurrusur
Me bukën që shijon me helm mbushur
Me duart që nga fëlteret i mpihen
Me këmbët që fare nuk i ndihen
Po, po dhe po, me lotin që e shpërthej në varg
Për babin, nga sytë e mi derdh gjak…!
A KENI DËGJUAR
Malli im ka reshur hapësirave të largësisë
Sytë më janë shterrur, e qull bërë nga bora
Stuhia i ka mbërthyer rrugëve të vetmisë
Frymë e brymë tjerr era, fije siç tjerr dora
Lloqkovitur pritja, në asfalte të melankolisë
Herë harkuar mendjes, herë brenda ndjenjës
Universit të shqetësuar, vërtiten retë e qetësisë
Elipsën mjegullnajë, kurbeti i shigjeton zemrës
Si është e mundur, përse kështu vallë
Përse rri në moçale, përse lumenjtë e endin
Rrjedhës së ngadalshme, e sjellin vërdallë
Liqenet e lajnë, e në shpirt i gjejnë vendin
Mallin e pashuar as detet nuk e zhysin
As zjarr i vullkanit, asgjë nuk e tretë
As edhe oqeanet nuk arrijnë ta mbysin
Si e ka tharë dielli, si kore ka mbetë
Shkuarjet edhe ardhjet dhe udhëtimet e tij
Moti i ftohtë i dimrit, i ka ngrirë
Vërdallisjet e mia, të mbushura me lagështi
Në motin e ngrohtë ngurtësuar, e jo shkrirë
Se malli jetën time, shtypur e ka në pole
Ç’është kjo gjendje, që shpirtin metamorfon
E fluskat e trishtimit, në shpirt janë bërë pore
Blozhdat, që kanë marrë dhenë, i grumbullon
Dhe copë-copë të gjitha i ka mbledhur
Se kështu e ka ky malli i shtresuar
Është malli im, si ndryshku i hedhur
Se unë jam hekuri, a keni dëgjuar?
VETËM ME POEZI MPOSHT MALLIN
Ka dymijë e njëqind e nëntëdhjetë net
Vetmia më godet sikur çekiçi, në portë
Aty ku qëndroj deri vonë, pse s’e di as vet
Mendimet, gjumin e kanë hedhur në shportë
Në shportën e harrimit, a të humbjes së tërësishme
Pentagramit, shënoj notat e gëlltitjes së mungesës
E urrej atë qetësi nate që vret me heshtje të neveritshme
Molisur fytyra, ngarend t’i shpalos mundësitë e kthesës
E në kthesat labirinthe, vështirë të gjendet dalja
Lëmsh, peri i meditimit, mbështjellur në nyje
Vesvesesh drobitur shpirti e bërë hala-hala
Dhe i lodhur e shkërmoqur, kërkon ndërhyrje
Tani, dymijë e njëqind e nëntëdhjetë net
Sa vargun të larë me vaj, ia kam thurur
Mall, mungesë e lot, i kam tërë këto vjet
Unë, motra e vëllaçko, me të jemi të mburrur
Hapat e mi fluturojnë dymijë net e ca çerek
Krrokamat e qyqes më krrokasin në vesh
Se për asnjë çast nuk harroi t’më tërheq
Rreth e qark meje, ndjenjat t’m’i bëjë përshesh
Edhe dymijëshin e dymijë netëve në e paça fat të mjerë
Do e pres e fortë edhe si këto net të akullta të dimrit
Me shallin e ngrohtë do mbështillem, që babi ma ka blerë
Do pres në rrugica vendlindjesh, sofrën t’i shtroj qetësimin
Ndodh më në fund qetësimi, kur kujtoj babain shëndosh
Edhe nënën e vyer, me duart që i pikojnë, për ne, veç ar
Motra e vëllaçko që më hidhen në përqafim e s’më lënë bosh
Gurrat që dashuri përçojnë në zemër, me dlirësi për t’m’i larë
Po ç’është diçka që më qetëson së tepërmit, kur del prej vetit
Është vetëm ajo që s’e shoh, e ndjej, vjen dhe frymëzim mbjell
Është poezia që më ngritë në largësi, për tek froni i mbretit
Dhe muza e saj, tek zbretë qiejve, babain pranë meje ma sjell
Në vargjet e poezisë e shoh, me të qëndroj dhe e përqafoj
E puth në faqe e në ball, ia lag edhe thinjat nëpër flokë
Dërrmimin ia largoj nga mundim i gjatë, kur e shtrëngoj
Gëzimin a pikëllimin që
më kaplojnë, nuk i ndaloj dot
Poezia do m’i falë vajtimet e mallkimet që bëj për dheun e huaj
Poezia më kupton, se dy dashuritë m’i ka ngjizur në një
Më shoqëron çdo hap, kur ngazëllehem e kur vuaj
E di, se për mua, babain e letërsinë, horizonti s’i zë
Sa ta kam poezinë, mallin e nostalgjinë, do i t’holloj
Me babin, subjekti i frymëzimit dhe kala e edukatës
Në rrënjët e mia, me peshën e dashurisë, do pres, duroj e jetoj
Me virtytet e tij dhe shikimin e drejtë, si tehu i shpatës…!
SHIU NUK E LANË MALLIN TIM
Afër vazos së vrazhdë, tek qoshja e tavolinës
Dorën bëj bërryl, e gishtat i vendos mbi faqe
Një zhurmë, çuditshëm çukitë nga pas komodinës
Hedh frymëzimin e hidhur, e ndjesitë bëhen harqe
Me qëndrimin në profil, shikimet jasht pikasin
Zgjas kokën e vështroj, shiun që ka filluar të bie
E të reshurat, si me gjyma, sa shumë që zgjasin
Kohë e vranët, shpirtin në melankoli ma shpie
Përbrenda gufojnë drithërima, në xham kërcasin pika
Qindra gërsheta zymtësie, me shiun nga qielli zbresin
Meditimet, asfalte i shtrojnë veseve, mërzitshëm si riga
Gërrhasin si mugëtira e gulçimat në mua mbesin
E përgjumur jam, se nuk bëj një sy gjumë të plotë
Se shkëndija dashurie të mesnatës, më vënë në lojë
Zjarrminë le ta shuan, një gotë çaji i ftohtë
Jo të reshurat, që bien e ndjenjat i bëjnë plojë
O malli im, që në qerpik më je mbjellur
Përmallshëm reflekton në horizontin tim
Po vazhdove kështu, ke për t’më dehur
Në tonelata mallëngjimesh, të mban syri im
Gjithçka çfarë shoh e ndjej, e kam për mall
Dashurinë për babain, largësinë që na ndanë
I kam bërë folenë qysh moti në qepallë
Mallit tim të zhuritur, që shiu nuk ma lanë!…
