LARG TOKËS SE GJYSHIT
Larg tokës se gjyshit tim shkova
Të gjitha i lash mbrapa syve
Atë shikim të gjyshit asnjëherë s`do ta harroj
Kur te dera ballin ma puthi
e me nxitim më përqafoi Dhe shkoi
E ndoqa me sy gjithë rrugës për shtëpi
Ai me gjyshen time ikën si dy hije nga pas me mbeti silueta e tyre
Gjithmonë për çudi
Nuk e harrova kurrë kapelën republikane
kur ai e mbante në kokë
Sytë bojë qielli të shndritshëm që dukej se i kish pas me lot
Të gjitha i kish pritë
Por kjo ishte e rëndë
Mbesa e tij me e afërt po e linte ate vend
Po ikte nga shtëpia që ë kish përkëdhelur që e kishte bërë grua
Po e linte gjyshin pas që shumë e kish dashur
Kur me të llafosur dhe gjithmonë ishte kënaqur
Po ikte nga ajo lagje që kish dëgjuar të thërriste
Gjysh, nënë, mama,
Po ikte dhe nuk e dinte se a do të kthehej ma
Gjithmonë me mendjen se aty të gjithë
Sërish kështu do t`i gjente
A ishte e vogël? A se mendoi gjatë?
Se gjithçka do ndryshonte
Edhe ata njerëz të dashur
Mund edhe mos t`i gjente më
Të shkonin pa i parë sërish në një tjetër botë
U zgjua e permalluar nga endrra u zgjua
Prej dore leshoi gjyshin që e kish parë fëmijë
Kur e kish përkundur me shumë dashuri
Me një gjuhë të embël gjithmonë i kish folur
Në ndonjë gabim e kish qortuar
Por dashurinë gjithmonë ia kishte mësuar
Të donte njerëzinë
Të ishte e dashur nuk kishte rëndësi
Nëse do ta keqkuptonin të shprehesh
Sikur e mendon është e rëndësishme
Nuk do vonojnë shumë dhe do ta respektojnë
E vërteta në ballë gjithmonë do të ndëroje
Iku, sa larg që iu duk
Ndonjëherë ajo tokë se s’kishte përmirësim
Dhe nga aty s’largohej dot
Me një zë të munduar e kërkoi gjyshi
Që nga spitali
Nuk ia dhanë lejen që të shkoje ta shoh
Për një dokument që nuk e bëra dot
Nuk e pava më gjyshin të gjallë në këtë botë
I kërkoi falje
Ah sa shumë keq u ndjeva
Vuajta tmerrësisht largimin e tij
Dhe fjalët e embla
Këshillat e vyera që më premtoi të mos i harroj kurrë
Ajo buzëqeshje që ka mbetur
Të pllaka e shtëpisë se tij të përjetëshme
Do ta shoqëroj nga pas çdo herë
…………………………………………………………………………………
Ti nuk don te kujtosh,
Ti nuk don te kthehesh mbrapsht, plotesisht
Aty ku e verteta qendron dhe dhemb ne shpirt
Ti nuk ndalesh aspak ,
detajet nuk do ti zesh ne goje
psheretimat e cdo nate te lena pas
ato qe sot kerkon te mbysesh , te harrosh.
Ti nuk ndjen me si dikur.
Ate qe kerkove me ngulm te marresh ,
Tashme ne gjunje e ke
Ne trupin tend shenjat e nje dashurie te harruar
nuk don te prekesh
s’ke me deshire ti shijosh me endje sikur atehere.
Realitetin kishe kerkuar ta tregoje ndryshe ,
Por se harrove , serish perballe e ke
Kalojne ditet, perpara saj, ti skuqesh perseri.
Ndersa te shkuaren kerkon te harrosh ,
nuk te genjejne syte ,
edhe pse fjalet kane ngrire , atje diku, ne gji
……………………………………………………………………….
Né mua shiheni
Né mijéra imazhe kérkoni vetveten té reflektoni
dhe kur até té vértetin pasqyroni
Kérkoni té largoheni, té ikni, té mohoeni
Mé pas do té ktheni pérséri
Né syté e mi vetveten do té vézhgoni me imtési
Edhe shumé heré s’do t’ju pélqejé realiteti
Do té zhdukeni, do ikni pérséri
Dhe uné qéndroj sérish aty
Pérballé mé keni
S’largoheni dot
Se nuk è mohon robi vetveten
E vérteta do t’ju vrasé sérish né njé kohé
qé mund ta doni té jeté shumé e largét
Por jeta né fund j’u duk shumé e shpejté
Nuk ka méshiré è vérteta
Ajo né kéta sy, éshté Jeté!
