Ka një cak,
kur do rritet kjo gjethe e njomë,
ka një fjalë ..një shpoti,
qesh e lodron në kufijtë e tokës.
Ka bërë një betim rrënja,
të jetoj në tokën e vet,
ta marri në hije plumbin,
kur gjaku zë e bërtet.
Ka bërë një betim rrënja,
thikën që e shpon ta nxjerrë,
me fodullëkun e një djali,
helmin nga shtrati ta nxjerrë.
Pastaj lundrimin të nis kjo rrënjë e re,
të qaj për dhimbjen në kyçe,
è trupin që po ja përmbysin përdhe.
Kur të zbulohet kumbulla e thatë ,
të dëgjohen kërcitjet në periferi,
nga toka do dalë zjarri,
fryt i strallit të ri…
………………………………………………………………………….
Dërgomë një thirrje bredharake,
që dhe dheun ta zbrazi,
nga bëmat e kësaj bote.
Kushedi çfarë lajme me huqe,
sjell hëna në mesnatë.
Një gjë është e sigurtë,
fletët janë bërë të trasha,
si lëkurët njerēzore,
që rripen dalëngadalë,
nga etja dhe fshehja e një faji.
Të lutem kësaj rradhe ,
dërgoma thirrjen,
por të ëmbël,
si ajo vesa që ngrohet në buzët e një vajze,
puthur nga mëkati i djeshëm…
……………………………………………………………………….
MOS I PREKNI SYTË..
Sytë lindën në një natë si kjo,
të ngrohtë e nazike,
të puthur në fshehtësi,
ditën i flisnin qiellit,
natën bënin herezi.
Dashuronin sytë e panjohur,
brithnin gardhit gjithë kërshëri,
ishin kthyer xixëllonjë,
kur hëna mbyllej në kuvli.
Mos i prekni sytë e pjekur,
rilindin në fshehtësi,
bredhin brigjeve të buta,
nga lisi shpërthyer në arrati…
……………………………………………..
A E DI TI ZEMËR…
A e di ti zemër,
se kur mbrëmja bie,
qielli rrëzon ylberin e ëndrrës.
A e di se kur ti nxehesh ,
unë buzëqesh ,
se è di që porta e shpirtit tënd,
pendohet nga fjala e lëshuar pa takt.
A e di ti zemër e dashur ,
se dhimbja e një femre është det i thellë,
ku ajo fut botën ,
cdo herë kur mundohen t’ ia coptojnë.
A e di ti shpirt se unë jam pema,
rrënja e thellë te pjatëza hënore,
ku ti mundohesh të deshifrosh ,
lotët e mi në çdo petal,
frutin tim të pjekur ,
që skuq degët nga rëndesa,
dhe pesha ime ….
