Shokut tim, Xhemail Mustafës
Unë endem në dhe të huaj
Derisa hija jote ngrin
Mes tempujsh
Në pikë të ditës
Në prag të shtëpisë
Vdekja nuk ec më tej
Është shndërruar në torzo
Me hijen e rruzullit tënd
Rrokulliset fushave të natës
Deri te syri i ngulur në një pikë
As agimi s’del prej atij zhgualli
Me na zgjuar të mërrudhur
Rrëzë statujave pa trup
Varur gërshetëve të ujvarës
Që rrëkëllehet me furi
Çdo gjë jotja u bë akull
Dhe gjaku një perde e rëndë
Lëshuar përgjithnjë në grykën
Nëpër të cilën s’hyn më drita
As pikëllimi kurrë nuk ik
Poezi nga Shaip Beqiri
