MUJË KRASNIQI – NJË EPOPE
Mujë , na erdhi kjo epope
Hipe në bronz vitet e rinisë
E solle një epoke të re…
I gezojmë frytet e lirisë
Atdheu me ty krenohet
Armikut ti i solle tmerr
Si sot mua mē kujtohet
Guna jote me binte e gjërë
Ca punë gjysmë të lëna
U ngjitem tok alpe të Sharrit
Armët na i shkëqente hëna
Më the të shpie të Adem JASHARI.
Të kujtoj me mall e lot në sy
Adem e Mujë jetoni vite e mote
Mujë shesheve takohem me ty
Nē jetë më vije pas hija e jote
TË TROKAS
S’e dija të porta a të trokas
Para meje m’u shfaqte fotoja
A të shkruaja apo të thërras
A foton tēnde unë të vizatoja
Muza ime kur do të mē vinte
Sa u mbushesha , plot musht
Gjumi s’e di pse nuk me zinte
Prisja kur ē vēje ndonjë kusht
S’e di a të digjem sikur eshka
Filloj vargun a foton s’e di ënde
Pse më shfaqën si genjeshtra
Apo të trokas në zemrën tënde
DO VIJË KOHA .
..
Unë ju pres rreze lëndine
Pret një arkë, sikur trapez
Vini ju që flisni pas shpine
E ju që mē therët nënbrez
S’më pyetët ju çfarë pate
Veç ma morët shpirtin tim
Vini sot ju që të lani mëkate
Mbillëni ,e unë korri trishtim
Ju më lënduat në disa vënde
Tē cili gurë do fle a mērmerē
Ndoshta do isha gjallë ënde
Ju që hodhēt baltē dhe vrerë
Ndofta thoni pse i vë në pah
S’dua borxh s’do rri për vetën
Pastaj do kthehëm njërin krah
Nderova me shpirt tërë jetën
