Ç A M Ë R I A
Gjithmonë të ndjekur
Ngahera të vrarë
Prej Andartësh
Dhe Fanariotësh
Të Idesë së Madhe
Që ngrihej lugat mbi dhe
Pllakosur kujë e gjëmë mbi ne
Në mëkate zhytur
Nga farë e jona,
Dhe laneti ngritur
Nga soji i huaj
Si Venizellos
Zografos dhe Zervas
Për Megaloidenë
E “Vorio Epiri” -it
Që zemra u plas….
Plot smirë e maraz
***
Vërshuan në Çamëri
Llava ujqish t`uritur
E hiena turinj ngjyer
Me gjak Çami të
Pafajshëm, përlyer
Nga masakra e kryer
në fëmijë, gra e pleq
Situata makabre
Të shekullit të ri
Kryer nga grekë meleq?!
Aty në Çamëri.
Oh! Paramithi?
Ç’pësove ti…!
Asaj nate pa hënë
Sa e sa trima çamë
Për lirinë tu vranë
Për vendin mëmë
Pa dallim feje
Ortodoksë-grekë
Apo turq-myslimanë
Sepse ishin të një gjaku
Madje të lindur nga
I njëjti At e Mëmë
Që kohët mi ndanë me:
Gjuhë, fe dhe n’tjera anë.
***
Po vallë shqiptari çu bë ?
A u shkri si bora ndër male
A u tret si kripa në det pa zë?!
Jo, jo?! -ai u nda në:
latinë, grekë dhe turq
Sipas feve që mori
Gjatë historisë, si dhe
Nga proceset e copëtimit,
E pastaj përvetësimit, të
Tokës së Nënë Shqiptarisë
Veç një fije i mbeti
Pa u shkëputur
Atëherë dhe sot
E lidhur për shpirti,
Për zemre e truri
Gjuha dhe gjuhë
Prapë mbeti ajo
Atje, këtu
Gruaja dhe burri
Gjithandej kudo
Lulëzoftë për mot!
LISAT PËRKUNDEN N’DJEPIN E KOHËS
Lisat përkunden n’djepin e kohës!
Ashtu siç përshkunden mendimet e rënda
A thua Nënat Çame mbërthyer para drojës?
Zemrat u janë mbushur nga dhembja e kënga
Djepat i bartin të gjyshëruara gjyshet
Ninullat i këndojnë me lotë lirie
Shpresa çanë malin atëherë kur grishet
Sonte n’Tetovë ka aromë Çamërie
A DO TË BËHET SHQIPËRIA
(vazalëve, kuajve të Trojës, disfatistëve…)
Ngrysur në mbrëmje
gdhirë në sabah
të gjithë po bëjnë
të njëjtën dua…
ca me kryq…
e ca me bismilah…
si turkë e grekë me gjithë shkja
se Shqipëria s’ka për t’u bë..?!
*
Sepse, gegët mend nuk kanë…
për trimëri besë ta paçin dhënë
e toskët besë nuk kanë…
por mend koka ju ka nxënë
kështu dikur haj medet
plot me dhimbje e siklet
At Gjergj Fishta pati thënë
që një jetë more krejt të tërë
Shqipërisë së vet ia pati dhënë
po bre miq dhe dashamirë
unë e them me zemër të dëlirë
se, kjo filozofi akoma mban
dhe bën dritë si një shandan
mbi Troje të Arbrit anekënd
vetëm doja pak për të dëftuar
që të mos më derdhen më
ujërat kot bre në përrua…
por t’i mbledhim në një lumë
ta mbushim detin tonë sa më shumë
se, Shqiptaria, po, ka për t’u bërë..!
për inat greku, turku me gjithë shkja
që në vuajtjet tona bëjnë sefa…
*
-Pra, atëherë kur në këtë dynja
të dy degët e Lisit tonë
toskë e gegë që u thonë
bashkas kanë për t’u përpjekur
dhe vëllazëri më t’mos bëjnë
asnjëherë bre me shkja…,
as me peshkop e as me pasha
por s’duhet as për të lënë
që në trupin e Lisit tonë
tjetër klimë të na e prekë,
dhe degë tjetër të mos shartohet
as tani e as më vonë….
vetëm kështu do të gjallërohet
fort e mbrojtur në përparim
