E NDJEJ….
Po dridhen shinat në dallgë e ngjyrë blu,
në rrota orësh,
larg botës që më bën të vuaj.
Po dhemb jeta ,
në sy e hap që të shpon.
Po zbret dita kuqalashe,
heshturazi,
è bukur në çukitje zemrash.
E ndjej se qumështi i tokës ,
frymohet nga një lodër,
që vjen e panjohur në kohë të pjekurisë.
Tani dhe lotët e gëzimit ,
i lë të bien në det,
aty ku valëzon uji,
ku shtyhen dallgët pa më të voglin dert..
Mos më lini të më ikë fryma,
adresat e fshehura,
poshtë gjoksit tim,
lusjen e hënës,
në një portë deriçke të tharrë.
Mos ma xhvatni dashurinë,
që si planet vargëzues prek diellin,
mban pa gjumë shpirtin plot lëng,
e zemrën e bën këngë.
Ka zbardhur jeta sot,
një arsye e thellë në pëllëmb të kujtesës,
një dorë me vija vese në faqet e asaj..
Lindëm për të qënë të paqtë,
me veten dhe me ju,
hodhëm spirancën për të qënë të lirë,
në çerdhen e fatit,
që qethet kaluar nga makinat e kujtesave,
që flasin nga kurmet e lodhura.
I dolëm përpara ditëve,
me çmimin e lëkurave të holluara,
me sytë plot perde ,
nga tymnaja e filluar.
Kaluam nga shtegu në shteg,
gurin hijerëndë e të ciflosur,
e dergjëm në një kupolë që shfryn.
Dhe gjithmonë flasim me vete,
si për t’u mjekuar,
me atë tis të hollë mjalti,
që mplekset kaluar ,
në neuronet e trurit që bërtet.
Dashuruam të pafaj,
luftuam me veten të harronim,
ato sy bukurat,
mes këputurat që vinin vërdallë,
luftuam me plagën më të ëmbël,
gozhdimin pa kushte ,
yllin e celebruar,
në kupidin e botës mbarë…..
