FËMIJË DITE
Këtë mëngjes e prita ditën të dalë
për t’u ndjerë më e bardhë
e prita mëngjesin të zbardhë
për t’u ndjerë më shumë e ndriçuar
sepse konfigurimet misterioze të territ
dhe dhuna e tij e verbër që bart
më trembin
Megjithatë
kur zbardh mëngjesi unë jam ndryshe
shndërrohem në një dallëndyshe
që cicëron e gëzuar
lodron
buzëqesh
dhe lumturohet
Ta kam thënë njëqind herë
dhe po ta përsëris akoma
që unë jam një fëmijë e ditës dhe jetoj
vetëm me të…
PYLLI ME DRURË TË ÇMENDUR
Ky pyll është dënuar të ketë
vetëm shkurre dhe gjemba
Ky pyll do të jetë gjithmonë
një pyll xhuxh
Në enciklopedinë e blertë të
zanave të verbra thuhet se
ky pyll dikur ka pasur drurë të lartë
që haheshin me qiellin
Me pas drurët u çmendën
dhe zunë të shanin diejt
Llojeve të këtillë
ju rri në portë çmenduria
Më pas erdhi rrënimi
dielli u nervozua dhe
shkoi pak më tutje
Një natë e gjatë u var mbi drurë
një natë me yje të ndryshkur
dhe një gjysmëhënë e përjetshme
më pas mbërritën edhe krimbat
Dhe krimbat ishin vdekja
thuhej në fund
të enciklopedisë se drurëve
të vdekur të këtij pylli
Dikush është kujdesur të shënojë
me një shkrim dore:
nuk është mirë asnjëherë
të shahesh me diellin
IKJA E FËMIJËRISË
Në oborrin e lodrave të humbura
ka mbetur vetëm një arush i kaftë
dhe një libër i trashë
me përralla të klasës së tretë
qe m’i lexonte mbrëmja
Dikur ka pasur
edhe lojëra të tjera të bukura
por një mesnatë
i biri i hënës së zezë
zbriti nga qielli dhe mbushi një thes
plot e përplot me to
Arushit çdo ditë i zbardhet
nga pak ngjyra e kaftë
dhe nëpër gishtërinj ka nisur
t’i shfaqet një artrit i fshehtë
ndërsa librit të përrallave
çdo vit i arratiset nga një përrallë
Askush nuk mund ta shikojë
mënyrën e arratisjes së tyre
sepse heronjtë prej germash s’duken
veç pesha e librit bëhet
gjithnjë e më e vogël
dhe m’i tregon të gjitha
Një herë në vit
unë i kam parë këmbët e mija
të vijnë këtu fshehtas meje
të flasin me lodrat që kanë mbetur
me gjuhë gjestesh
dhe fishkëllimash të zgjatura
Ndonjëherë edhe unë vij këtu
pa ju marre leje këmbëve
Eh vetja ime
sa paskam gabuar
kam menduar më kot
se iku edhe fëmijëria ime
Ajo vetëm sa kishte
ndërruar numrin e këpucëve…
